Kültür Bilimlerinin Mantığı Üzerine

Eğer felsefe asıl görevini hiç aklından çıkarmazsa, hem dunyayı bilme biçimlerinden biri, hem de insanlık kulturunun vicdanı olmak isterse, o zaman kendi tarihsel çizgisinde artık yeniden bu probleme yönelmek zorundadır.
Felsefe sistemsiz bir ilerleme inancından vazgeçmek yerine, hem bu sözde ilerleme amacının erişilebilir olup olmadığını hem de bu amacın elde edilmeye değer olup olmadığını sormak zorundadır. Eğer burada bir kez şuphe doğarsa, bu şuphenin yatıştırılması çok guç olur. İnsanın gerçeklikle pratik ilişkisini dikkate alırsak, bu şuphe daha kuvvetli biçimde ortaya çıkar. İnsan alet kullanımı sayesinde, kendine, şeyler uzerinde hâkimiyet payesi verdi. Fakat bu hâkimiyet ona lutuf değil, beddua oldu. Fiziksel dunyayı kendi boyunduruğu altına almak için icat ettiği teknik onun kendine karşı döndu. Teknik sadece gittikçe artan bir kendine yabancılaşmaya değil, bir de insanın kendi insanî varoluşunu kaybetmesi şeklinde bir sonuca yol açtı.
İnsanî ihtiyaçların tatminini sağlar gibi görunen araç-gereç, bunun yanında sayısız yapay ihtiyaçlarmeydana getirdi. Teknik kulturun mukemmelleştirilmesine ilişkin her adım bu bakımdan gerçek manada bir felaket hediyesi oldu.
Ernst Cassirer