İsabella

Fransız Isabella ile ilgili efsanelerin trajik, acı çekmiş, acımasız ve esasen şeytani bir kadın resmi
çizdiğine hiç şüphe yok. Gerçekten de tarihsel olarak daha sevimli bir itibarı yoktu. 1327'den
itibaren ondan daha çok kötülenen bir İngiliz kraliçesi olmadı. Isabella hayattayken bile tarihçi
Geoffrey le Baker ona o cadaloz veya o şirret kadın demiş, kendisini Jezebel, kilisedeki
takipçilerini ise Baal'ın rahipleri olarak adlandırmıştı. Diğer tarihçiler daha ihtiyatlı bir tutum
takınsa da aynı ölçüde kendisinden yergiyle bahsettiler.
Christopher Marlowe, 1592 tarihli The Tragedy of Edward the Second adlı oyununda Isabella
hakkında 'sahte Kraliçe, yalancı Isabel' demiş ve Edward'ın da kendisinden 'benim düğün gecesi
yatağımı kirleten sadakatsiz kraliçem' diye bahsettiğini yazmıştı. Aynı oyunun 1991 tarihli tartışmalı
film uyarlamasında da yönetmen Derek Jarman, Isabella'ya en ufak bir sempati emaresi
göstermeyip onu cinsel olarak bastırılmış şirret bir kadın olarak resmetmiştir.
Shakespeare, 'Fransa'nın Dişi Kurdu' tabirini VI. Henry'nin düzenbaz ve kindar karısı Anjou'lu
Margaret için kullanmışsa da İngiltere'nin Fransa'yla savaş halinde olduğu onsekizinci yüzyılda şair
Thomas Gray bu tabiri Isabella'ya uyarlamış, o zamandan beri de bu ifade Isabella'ya yapışmıştır.
'The Bard' adlı eserinde (1757) korkunç bir şekilde şöyle demiş:
... Fransa'nın Dişi Kurdu, akıl almaz dişleriyle,
Paramparça kocasının karnını yırtıp açtı.
Yirminci yüzyılda, Alman oyun yazarı ve şair Bertolt Brecht, Life of II. Edward of England adlı
eserinde aynı temayı yeniden canlandırdı. Eserinde Isabella şöyle demektedir:
Dişi bir kurt olacağım
Bodur çalılıklarda yalnız dişleriyle avlanan,
Huzura ermeyeceğim
Toprak Edward'ın üzerini örtene dek ...